Ο πόθος γενάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή. Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής. Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα. Θάνατο και Ζωή.
Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ\' ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ\' ένα μικρό αγόρι.
«Ζήσε», του λέει... Μόνο αυτό... «Ζήσε».
Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει. Με δανεική καρδιά αναζητά το Φώς και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια.
Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός. Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ’ το Λαβύρινθο αναπόφευκτη.
Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήματος. Ο δότης απαιτεί να πάρει πίσω την καρδιά του.
Ο Xρόνος όμως είναι αμείλικτος. «Την οφείλει στον επόμενο», του απαντά, κι ένα λουλούδι φυτρώνει στον κήπο του πεπρωμένου.
Το λουλούδι της Aγάπης...